Coachtraject in samenwerking met PaardenCoachvoorjou

Samen met Jolanda van Veen van Paardencoachvoorjou (www.paardencoachvoorjou.nl) heb ik een effectief coachtraject ontwikkeld.

Eeen kortdurend coachtraject voor kinderen in de leeftijd van 8-18 jaar. Wil je onze flyer ontvangen?

Stuur een berichtje dan sturen we je een flyer toe per mail of post.

De 9-jaarsfase

Is jouw kind rond de negen jaar en denk jij wel eens dat je kind vervroegd in de pubertijd zit?
Merk jij dat het gedrag en de behoeftes van je kind veranderen?

Steeds vaker spreek ik ouders in mijn praktijk of op school die nog nooit van de 9-jaarsfase hebben gehoord. Daar wil ik wat aan veranderen!

Samen met Jolanda en Henka (beide paardencoaches) vertel ik tijdens deze lezing meer over deze specifieke ontwikkelingsfase.

Je hoort op deze lezing, van alles over deze bijzondere fase. Wat maakt dat deze fase voor sommige kinderen zo lastig is. Waarom dit nog geen pubertijd is. Hoe jij je kind hierin het beste kan ondersteunen. Ook vertellen we je wat de kracht is om de hulp van paarden hierbij in te zetten en wat wij voor kinderen en ouders kunnen betekenen.

Kortom, heb jij kinderen of werk jij met kinderen die rond de 9 jaar zijn?

Dan is deze lezing voor jou!

Meld je aan voor één van deze bijeenkomsten: info@colindacoacht.nl
Zodra er nieuwe data gepland zijn krijg je van ons bericht.

De training tot ‘IK BEN 9’ specialist heb ik gevolgd bij Bauke Borsboom uit Woerden, auteur van het boek ‘IK BEN 9’ en de creator van de ‘IK BEN 9’ specialisatie voor professionals in Nederland en België.

ben jij een goede rijinstructeur?

rijinstructeur?

Mijn vader had een rijschool: Autorijschool Eddy Bouwhuis!
Voor mijn zus en mij ideaal om het autorijden te leren. Naar ieder familie-uitje mochten wij rijden en zo haalden wij als dochters beiden ons rijbewijs in 1x. Voor ons geen hoge kosten of afspraken over niet roken en drinken.
Keerzijde was dat het lastig was om in Meppel iets stiekems te doen, want iedereen kende mijn vader en daardoor was al snel duidelijk dat “het neusje van Bouwhuis” ook op dat feestje of in de discotheek was waar ze eigenlijk niet mocht komen.
Mijn vader hoorde meer dan goed voor ons was in zijn lesauto.

Waarom vertel ik dit verhaal….
In mijn coaching maak ik veel gebruik van metaforen. Door het gebruiken van een metafoor voel je vaak beter wat de kern is van iets, kom je bij een soortgelijk gevoel, waardoor kwartjes kunnen vallen.

Ik mocht voor Relaxed Opvoeden het boek Pubers zijn leuk (zeker als je ze begrijpt) van Tischa Neve lezen en er een recensie over schrijven. (zie voor de recensie: http://relaxedopvoeden.nl/category/boekrecensies/ )

Ik zocht na het lezen ook een metafoor voor het opvoeden van pubers. En moest denken aan de rijschool van mijn vader.
De puber is in deze metafoor de leerling. Er zijn leerlingen die hebben er zin in, zijn goed voorbereid, weten wat ze te wachten staan, hebben al eens meegekeken bij rijlessen van oudere broes/zussen. Zijn er klaar voor en hebben zin om die auto in te stappen en te leren! De omgeving kennen ze al goed, dus de meeste wegen zijn niet echt onbekend.
Het leren autorijden zelf is natuurlijk knap lastig, je moet op zoveel dingen te gelijk letten, sturen, schakelen, spiegels kijken, het verkeer, de verkeersregels. Let je net heel goed op in de spiegels, vergeet je op tijd terug te schakelen. Heb je het schakelen onder de knie, mis je een verkeersbord, of is de betekenis abracadabra. Dan nog al die bijzondere verrichtingen onder de knie krijgen...
Al met al een hele klus! Soms valt dat, zelfs met goede motivatie, allemaal wat tegen.

Ik kan me nog herinneren dat ik bij mijn vader in de lesauto zat en het schakelen zo lastig vond. Ik liet hem voor het gemak maar zolang mogelijk in de 2. “Kom, schakel eens naar de 3!” zei mijn vader dan. Maar ik had in de verte allang die bocht gezien die er aan zat te komen. Wat een gedoe! Ik vond het een hele opgave dat schakelen! En dan te bedenken dat mijn man zich nu juist kan irriteren aan mijn heen en weer geschakel… :D

Maar terug naar de metafoor: de rijinstructeur is natuurlijk de ouder, de opvoeder van de puber. Zolang die rijinstructeur geduldig is. Goed begeleidt. De juiste aanwijzingen geeft. Vertrouwen heeft in zijn leerling. Een goede band opbouwt. Los laat waar nodig. Zorgt dat het veilig is en alleen in het uiterste geval ingrijpt dan komt het vast met “de puber” wel goed. Uiteindelijk zal iedere leerling op zijn eigen moment een keer zijn rijbewijs halen.

Maar wat als jij als instructeur het erg spannend vindt en die leerling maar weinig zelf durft te laten doen. Je onnodig, of te vroeg, op de rem trapt Alleen maar kritiek hebt op alles wat de leerling nog niet goed doet. Wellicht uit angst? Misschien heb je er geen vertrouwen in dat het goed komt? Of vind je het autorijden zelf nog knap lastig en ben je zo ineens in een lesauto beland als rijinstructeur. Dat worden zware lesuren. En waarschijnlijk ook onnodig lang omdat de leerling zo moeizaam zelfstandig gaat leren rijden!

En om het scenario nog iets aan te dikken, stapt er een leerling in die van niks weet. Nog nooit een auto van binnen heeft gezien. Geen idee heeft waar hij heen moet of wat er van hem verwacht wordt. Helemaal geen zin heeft om te leren autorijden.
Geen verkeersregel kent en nauwelijks heeft deelgenomen aan het verkeer. Dat dan in combinatie met de laatst beschreven rij instructeur…. Pffffff…. Ik zie het voor me! Jij ook???

Dus lieve opvoeders van pubers en lieve pubers zelf, houd in je achterhoofd dat je de fases van onbewust onbekwaam, bewust onbekwaam, bewust bekwaam moet doorlopen voordat je een onbewust bekwame puber bent.
Of noemen ze je dan volwassen?! ;-)

En mocht je als rijinstructeur zelf achter het stuur zitten? Geef dan in ieder geval het goede voorbeeld!

Veel rijplezier!

Lfs, Colinda

Alles wat aandacht krijgt groeit

Mijn eerste werkdag op locatie bij relaxed opvoeden. Super enthousiast, van alles op m’n to-do lijstje staan, maar toch ook wat onwennig instaleer ik me in een fijne ruimte, die volgens mij ook gebruikt wordt voor de dagbesteding. De keuze in ruimtes in reuze. Ik ga ze de komende weken allemaal uitproberen. Liefst neus ik eerst rond in alle ruimtes, maar ik hou me in. 😊  Ik heb beloofd regelmatig een blog te schrijven. Daar ga ik maar mee beginnen. Nou ben ik niet werelds beste blogger  maar ik neem jullie graag mee in mijn belevingswereld als moeder, echtgenoot, juf, (kinder)coach, kleindochter, (schoon)dochter, (schoon)zus, vriendin, tante, buurvrouw, collega, nicht……  Need I say more?  Zoveel rollen die ik graag allemaal even goed zou willen vervullen maar wat natuurlijk nooit lukt. Mij niet in ieder geval! Maar ik beleef vast genoeg om met jullie te delen!

Een van de rollen die vandaag alle aandacht krijgt is de rol van coach. In 2012 is deze rol er voor mij officieel  bij gekomen. Laatst vroeg iemand aan mij  “waarom ben jij eigenlijk kindercoach geworden?”
Goeie vraag, al denk ik niet dat je een juf of coach wordt maar ergens van binnen al bent. Al ben ik door alle scholing op het gebied van coaching wel wijzer geworden of in ieder geval bewuster en anders naar kinderen gaan kijken. Veel meer vanuit vertrouwen. Meer zoals we als ouders de eerste vier jaar onze kinderen volgen. Want hoe kan het dat we kinderen de eerste vier jaar veel meer vanuit vertrouwen kunnen volgen in hun ontwikkeling? Er ontstaat geen paniek of handelingsplan als ze met een jaar nog niet kunnen lopen of praten. Geen kind of ouder die na vijf keer vallen het opgeeft en denkt: “dit wordt nooit wat!”
Of, ook al kunnen ze nog niet lopen, toch maar vast op een driewieler zetten omdat ze op deze leeftijd toch echt moeten kunnen fietsen.
Bovendien zie je bij de kinderen een tomeloos doorzettingsvermogen: vallen, opstaan en weer door gaan! Is dat ook niet mede doordat daar ouders achter staan die er alle vertrouwen in hebben dat het een keer gaat lukken?

Ik hoop dat ik kinderen op school ook deze ruimte kan geven. Aanmoedigen, voordoen, helpen waar ik kan, uitdagen. Het zo uitdagend mogelijk maken maar bovenal vanuit vertrouwen dat het ze gaat lukken!
Kinderen hebben zoveel potentieel, zoveel in huis aan talenten en kwaliteiten. Het is aan ons als opvoeders de kunst om ze bewust te maken van die kwaliteiten en talenten.

“Alles wat aandacht krijgt groeit….”

Een mooi voorbeeld hiervan was toen ik in 2012 in de opleiding een filmpje zag van een Japanse vrouw  die alleen maar oog had voor alles wat goed ging in de klas. En geloof me, dat was knap, want er ging veel mis! Toch dacht ik, dat ga ik ook eens proberen! Alleen kijken naar wat wel goed gaat bij een kind en al het negatieve gedrag proberen te negeren…
Er was in dat jaar een jongentje in groep 3 die het best pittig vond, die veel gedrag inzette (kijken achter het gedrag, ook een mooie voor een blog). Mijn duo partner had een beloningsysteem met hem afgesproken. Hij kon een sticker verdienen als het goed ging. (Ik ben geen voorstander van straffen en/of belonen, maar ook daarover een andere blog) Ik heb die hele dag op een klad blaadje met hem meegeschreven wat goed ging. Alles wat fout ging heb ik genegeerd voor zover dat lukte. Aan het eind van de dag kwam hij bij me en vroeg of hij ook een sticker mocht. Ik zei: “ja, wil je ook weten waarom?” hij knikte en ik liet hem mijn klad blaadje zien en begon voor te lezen: “iemand zocht een potlood en jij leende je potlood uit. Je ging meteen zitten, toen ik je dat vroeg. Je hielp A met opruimen. Je had je werk af en netjes. Je lachte lief toen ik naar je knipoogde. Je hielp mij met de plantjes. Je was op tijd op school, enz.

Eén voor één las ik mijn krabbels voor en zag hem bijna letterlijk groeien! Met een big smile van oor tot oor. Toen ik klaar was vroeg ik hem: “wil je nu een sticker?” “Nee” zei hij, “ik wil dit briefje….”
Ik heb het voor hem uitgetypt en volgeplakt met stickers en “ons document” er in de loop van dat jaar nog vaak bij gepakt. “Weet je nog?  Er is zoveel wat goed gaat!” En natuurlijk ging er ook nog heel veel mis. Maar voor die lach, van oor tot oor en zo’n groei moment, dát was en is nog steeds de reden dat ik juf en ook kindercoach ben geworden.

In 2017 speelde ik met dezelfde jongen, inmiddels een echte puber uit groep 8 het COACHEE!spel (meer info in een volgend blog 😉).
En ik vertelde hem dat ik van hem geleerd heb hoe belangrijk het is om vooral te kijken naar wat goed gaat, waar kinderen sterk in zijn en vroeg of hij nog wist dat ik 5 jaar geleden, toen hij bij mij in groep 3 zat, dat briefje voor hem had uitgetypt.

“Nou” zei hij… “Hij is een beetje verkreukeld door dat ik hem geplastificeerd heb, maar hij ligt nog in mijn bureaula…”
Een brok in m’n keel toen hij dat zei, een brok in m’n keel nu ik het weer schrijf.
Een mooier compliment had hij mij niet kunnen geven…….

“Alles wat aandacht krijgt groeit….”

Lfs, ColindaCoacht

Ik schaam me de ogen uit m’n kop voor je!

“Online bestellen heeft toch veel voordelen…”denk ik terwijl ik achteraan aansluit in de lange rij voor de pashokjes bij de Zara. Ik check m’n telefoon, scrol door facebook. Kijk af en toe op of er al weer een hokje vrij komt. Net als alle andere wachtenden in de rij.

Uit een van de paskamers is het gesprek letterlijk te volgen….
“Doe toch eens normaal! Ik schaam me de ogen uit m’n kop voor jou!” hoor ik een mevrouw, met haar hoofd half het pashokje in, schreeuwen. Waarop er net zo hard terug geschreeuwd wordt vanuit het hokje met een soort gelijke tekst maar dan van dochter naar moeder.
Ze zijn het duidelijk niet eens met elkaar over wie zich nou voor wie moet schamen.

Opeens lijkt moeder zich bewust van de lange rij toeschouwers achter zich. Ze draait zich wat beschaamd om en lijkt wat steun te zoeken met een blik van “oh, die pubers ook!’

Onze blikken kruizen en ik lach haar wat schaapachtig toe. Ik knik wat en probeer haar een blik van “ach, zo’n dag hebben we allemaal wel eens...” te geven. Ik zie anderen in de rij er stiekem om gniffelen….. “Gezellig hoor! Samen winkelen….”
Met allebei het hoofd op onweer, lopen ze met een meter tussen elkaar in de winkel uit.

Wat is dat toch dat je je als ouder voor je kind schaamt? In de supermarkt als je kind brutaal om snoep loopt te schreeuwen, of krijsend op de grond ligt. Als je kind doodleuk tegen een ander kind zegt: “Ik wil niet met je spelen, je stinkt!” Of als een kind bij een ander op visite bij alles wat het wordt voorgeschoteld zegt: ”Lusiknie…. “

Of als je je als kind voor je ouder schaamt? “Breng je ons echt zó naar school?” werd mij een keer gevraagd door mijn zoon. “Ik ga zo sporten! “ was mijn verdedigende antwoord. Maar twijfelde toch of het raar was om in sportkleding je kind naar school te brengen.

En waarom zou deze moeder bij de Zara zich “de ogen uit haar kop” schamen? Draagt haar dochter kleren die het daglicht niet kunnen verdragen? Heeft ze kleding stuk gemaakt? Of stiekem in haar tas gestopt? Of vindt ze gewoon niks leuk van wat ze aantrekt. Ik weet het niet en kan er alleen maar om gissen. Wel zag ik, toen ze het hokje uit kwamen dat het gevoel van schaamte volledig wederzijds was.

Het gezellig samen winkelen met je dochter krijgt zo een heel andere dementie.

Wat is dat toch schaamte?
Schaam je je voor je gedachten, je gevoel, je gedrag?

Ik zoek het thuis op in de emotie encyclopedie van Vera Helleman:

Met schaamte bevinden wij ons in de goed of fout laag van onze geest.

Schaamte vertelt je dat je de afkeuring op jezelf bevestigd ziet in de ogen van de buitenwereld.

Dus de oplossing ligt ook bij jou. De oplossing is acceptatie. Al gaat dat natuurlijk niet op commando.

Acceptatie kun je alleen maar niet-doen. Non-accepteren is wegduwen, onderdrukken en negeren.

Stel je dat je daarmee stopt, wat is dan de omgekeerde beweging? Uitnodigen, toelaten en zien!

(zie voor de volledige beschrijving: De emotie encyclopedie van Vera Helleman; gevoelens als navigatiesysteem naar een gelukkig leven)

Lieve moeders en dochters, ik wens jullie allemaal veel shop plezier samen! En gaat het niet zoals je wilt, accepteer wat is, praat, lach, verbind en heb lief!!

En wat voor nieuws en ontwikkelingen!!!

Ik ga een super leuke samenwerking aan met Relaxed opvoeden!!! 🎉

www.relaxedopvoeden.nl

Ik zal hier vanaf april aanwezig zijn op de woensdagmiddagen (13:30-17:00) als kindercoach.

Zuideinde 18a Meppel.

Wees welkom! Vragen?

Mail: info@relaxedopvoeden.nl

Of info@colindacoacht.nl

Of loop even binnen voor een kennismaking of het maken van een afspraak! Ik ontmoet je graag.