Alles wat aandacht krijgt groeit

Mijn eerste werkdag op locatie bij relaxed opvoeden. Super enthousiast, van alles op m’n to-do lijstje staan, maar toch ook wat onwennig instaleer ik me in een fijne ruimte, die volgens mij ook gebruikt wordt voor de dagbesteding. De keuze in ruimtes in reuze. Ik ga ze de komende weken allemaal uitproberen. Liefst neus ik eerst rond in alle ruimtes, maar ik hou me in. 😊  Ik heb beloofd regelmatig een blog te schrijven. Daar ga ik maar mee beginnen. Nou ben ik niet werelds beste blogger  maar ik neem jullie graag mee in mijn belevingswereld als moeder, echtgenoot, juf, (kinder)coach, kleindochter, (schoon)dochter, (schoon)zus, vriendin, tante, buurvrouw, collega, nicht……  Need I say more?  Zoveel rollen die ik graag allemaal even goed zou willen vervullen maar wat natuurlijk nooit lukt. Mij niet in ieder geval! Maar ik beleef vast genoeg om met jullie te delen!

Een van de rollen die vandaag alle aandacht krijgt is de rol van coach. In 2012 is deze rol er voor mij officieel  bij gekomen. Laatst vroeg iemand aan mij  “waarom ben jij eigenlijk kindercoach geworden?”
Goeie vraag, al denk ik niet dat je een juf of coach wordt maar ergens van binnen al bent. Al ben ik door alle scholing op het gebied van coaching wel wijzer geworden of in ieder geval bewuster en anders naar kinderen gaan kijken. Veel meer vanuit vertrouwen. Meer zoals we als ouders de eerste vier jaar onze kinderen volgen. Want hoe kan het dat we kinderen de eerste vier jaar veel meer vanuit vertrouwen kunnen volgen in hun ontwikkeling? Er ontstaat geen paniek of handelingsplan als ze met een jaar nog niet kunnen lopen of praten. Geen kind of ouder die na vijf keer vallen het opgeeft en denkt: “dit wordt nooit wat!”
Of, ook al kunnen ze nog niet lopen, toch maar vast op een driewieler zetten omdat ze op deze leeftijd toch echt moeten kunnen fietsen.
Bovendien zie je bij de kinderen een tomeloos doorzettingsvermogen: vallen, opstaan en weer door gaan! Is dat ook niet mede doordat daar ouders achter staan die er alle vertrouwen in hebben dat het een keer gaat lukken?

Ik hoop dat ik kinderen op school ook deze ruimte kan geven. Aanmoedigen, voordoen, helpen waar ik kan, uitdagen. Het zo uitdagend mogelijk maken maar bovenal vanuit vertrouwen dat het ze gaat lukken!
Kinderen hebben zoveel potentieel, zoveel in huis aan talenten en kwaliteiten. Het is aan ons als opvoeders de kunst om ze bewust te maken van die kwaliteiten en talenten.

“Alles wat aandacht krijgt groeit….”

Een mooi voorbeeld hiervan was toen ik in 2012 in de opleiding een filmpje zag van een Japanse vrouw  die alleen maar oog had voor alles wat goed ging in de klas. En geloof me, dat was knap, want er ging veel mis! Toch dacht ik, dat ga ik ook eens proberen! Alleen kijken naar wat wel goed gaat bij een kind en al het negatieve gedrag proberen te negeren…
Er was in dat jaar een jongentje in groep 3 die het best pittig vond, die veel gedrag inzette (kijken achter het gedrag, ook een mooie voor een blog). Mijn duo partner had een beloningsysteem met hem afgesproken. Hij kon een sticker verdienen als het goed ging. (Ik ben geen voorstander van straffen en/of belonen, maar ook daarover een andere blog) Ik heb die hele dag op een klad blaadje met hem meegeschreven wat goed ging. Alles wat fout ging heb ik genegeerd voor zover dat lukte. Aan het eind van de dag kwam hij bij me en vroeg of hij ook een sticker mocht. Ik zei: “ja, wil je ook weten waarom?” hij knikte en ik liet hem mijn klad blaadje zien en begon voor te lezen: “iemand zocht een potlood en jij leende je potlood uit. Je ging meteen zitten, toen ik je dat vroeg. Je hielp A met opruimen. Je had je werk af en netjes. Je lachte lief toen ik naar je knipoogde. Je hielp mij met de plantjes. Je was op tijd op school, enz.

Eén voor één las ik mijn krabbels voor en zag hem bijna letterlijk groeien! Met een big smile van oor tot oor. Toen ik klaar was vroeg ik hem: “wil je nu een sticker?” “Nee” zei hij, “ik wil dit briefje….”
Ik heb het voor hem uitgetypt en volgeplakt met stickers en “ons document” er in de loop van dat jaar nog vaak bij gepakt. “Weet je nog?  Er is zoveel wat goed gaat!” En natuurlijk ging er ook nog heel veel mis. Maar voor die lach, van oor tot oor en zo’n groei moment, dát was en is nog steeds de reden dat ik juf en ook kindercoach ben geworden.

In 2017 speelde ik met dezelfde jongen, inmiddels een echte puber uit groep 8 het COACHEE!spel (meer info in een volgend blog 😉).
En ik vertelde hem dat ik van hem geleerd heb hoe belangrijk het is om vooral te kijken naar wat goed gaat, waar kinderen sterk in zijn en vroeg of hij nog wist dat ik 5 jaar geleden, toen hij bij mij in groep 3 zat, dat briefje voor hem had uitgetypt.

“Nou” zei hij… “Hij is een beetje verkreukeld door dat ik hem geplastificeerd heb, maar hij ligt nog in mijn bureaula…”
Een brok in m’n keel toen hij dat zei, een brok in m’n keel nu ik het weer schrijf.
Een mooier compliment had hij mij niet kunnen geven…….


“Alles wat aandacht krijgt groeit….”

Lfs, ColindaCoacht





Alles wat aandacht krijgt groeit

Mijn eerste werkdag op locatie bij relaxed opvoeden. Super enthousiast, van alles op m’n to-do lijstje staan, maar toch ook wat onwennig instaleer ik me in een fijne ruimte, die volgens mij ook gebruikt wordt voor de dagbesteding. De keuze in ruimtes in reuze. Ik ga ze de komende weken allemaal uitproberen. Liefst neus ik eerst rond in alle ruimtes, maar ik hou me in. 😊  Ik heb beloofd regelmatig een blog te schrijven. Daar ga ik maar mee beginnen. Nou ben ik niet werelds beste blogger  maar ik neem jullie graag mee in mijn belevingswereld als moeder, echtgenoot, juf, (kinder)coach, kleindochter, (schoon)dochter, (schoon)zus, vriendin, tante, buurvrouw, collega, nicht……  Need I say more?  Zoveel rollen die ik graag allemaal even goed zou willen vervullen maar wat natuurlijk nooit lukt. Mij niet in ieder geval! Maar ik beleef vast genoeg om met jullie te delen!

Een van de rollen die vandaag alle aandacht krijgt is de rol van coach. In 2012 is deze rol er voor mij officieel  bij gekomen. Laatst vroeg iemand aan mij  “waarom ben jij eigenlijk kindercoach geworden?”
Goeie vraag, al denk ik niet dat je een juf of coach wordt maar ergens van binnen al bent. Al ben ik door alle scholing op het gebied van coaching wel wijzer geworden of in ieder geval bewuster en anders naar kinderen gaan kijken. Veel meer vanuit vertrouwen. Meer zoals we als ouders de eerste vier jaar onze kinderen volgen. Want hoe kan het dat we kinderen de eerste vier jaar veel meer vanuit vertrouwen kunnen volgen in hun ontwikkeling? Er ontstaat geen paniek of handelingsplan als ze met een jaar nog niet kunnen lopen of praten. Geen kind of ouder die na vijf keer vallen het opgeeft en denkt: “dit wordt nooit wat!”
Of, ook al kunnen ze nog niet lopen, toch maar vast op een driewieler zetten omdat ze op deze leeftijd toch echt moeten kunnen fietsen.
Bovendien zie je bij de kinderen een tomeloos doorzettingsvermogen: vallen, opstaan en weer door gaan! Is dat ook niet mede doordat daar ouders achter staan die er alle vertrouwen in hebben dat het een keer gaat lukken?

Ik hoop dat ik kinderen op school ook deze ruimte kan geven. Aanmoedigen, voordoen, helpen waar ik kan, uitdagen. Het zo uitdagend mogelijk maken maar bovenal vanuit vertrouwen dat het ze gaat lukken!
Kinderen hebben zoveel potentieel, zoveel in huis aan talenten en kwaliteiten. Het is aan ons als opvoeders de kunst om ze bewust te maken van die kwaliteiten en talenten.

“Alles wat aandacht krijgt groeit….”

Een mooi voorbeeld hiervan was toen ik in 2012 in de opleiding een filmpje zag van een Japanse vrouw  die alleen maar oog had voor alles wat goed ging in de klas. En geloof me, dat was knap, want er ging veel mis! Toch dacht ik, dat ga ik ook eens proberen! Alleen kijken naar wat wel goed gaat bij een kind en al het negatieve gedrag proberen te negeren…
Er was in dat jaar een jongentje in groep 3 die het best pittig vond, die veel gedrag inzette (kijken achter het gedrag, ook een mooie voor een blog). Mijn duo partner had een beloningsysteem met hem afgesproken. Hij kon een sticker verdienen als het goed ging. (Ik ben geen voorstander van straffen en/of belonen, maar ook daarover een andere blog) Ik heb die hele dag op een klad blaadje met hem meegeschreven wat goed ging. Alles wat fout ging heb ik genegeerd voor zover dat lukte. Aan het eind van de dag kwam hij bij me en vroeg of hij ook een sticker mocht. Ik zei: “ja, wil je ook weten waarom?” hij knikte en ik liet hem mijn klad blaadje zien en begon voor te lezen: “iemand zocht een potlood en jij leende je potlood uit. Je ging meteen zitten, toen ik je dat vroeg. Je hielp A met opruimen. Je had je werk af en netjes. Je lachte lief toen ik naar je knipoogde. Je hielp mij met de plantjes. Je was op tijd op school, enz.

Eén voor één las ik mijn krabbels voor en zag hem bijna letterlijk groeien! Met een big smile van oor tot oor. Toen ik klaar was vroeg ik hem: “wil je nu een sticker?” “Nee” zei hij, “ik wil dit briefje….”
Ik heb het voor hem uitgetypt en volgeplakt met stickers en “ons document” er in de loop van dat jaar nog vaak bij gepakt. “Weet je nog?  Er is zoveel wat goed gaat!” En natuurlijk ging er ook nog heel veel mis. Maar voor die lach, van oor tot oor en zo’n groei moment, dát was en is nog steeds de reden dat ik juf en ook kindercoach ben geworden.

In 2017 speelde ik met dezelfde jongen, inmiddels een echte puber uit groep 8 het COACHEE!spel (meer info in een volgend blog 😉).
En ik vertelde hem dat ik van hem geleerd heb hoe belangrijk het is om vooral te kijken naar wat goed gaat, waar kinderen sterk in zijn en vroeg of hij nog wist dat ik 5 jaar geleden, toen hij bij mij in groep 3 zat, dat briefje voor hem had uitgetypt.

“Nou” zei hij… “Hij is een beetje verkreukeld door dat ik hem geplastificeerd heb, maar hij ligt nog in mijn bureaula…”
Een brok in m’n keel toen hij dat zei, een brok in m’n keel nu ik het weer schrijf.
Een mooier compliment had hij mij niet kunnen geven…….


“Alles wat aandacht krijgt groeit….”

Lfs, ColindaCoacht